τονικός

-ή, -ό / τονικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [τόνος]

αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον τόνο ή στον τονισμό

νεοελλ.

1. τονωτικός («τονικά φάρμακα»)

2. το θηλ. ως ουσ. η τονική

μουσ. ο βασικός φθόγγος από τον οποίο αρχίζει η σειρά τών οκτώ φθόγγων τής μουσικής κλίμακας

3. το αρσ. ως ουσ. ο τονικός

βιολ. ανατομικός σχηματισμός ή φαινόμενο τού οποίου η δραστηριότητα είναι συνεχής ή διατηρείται σε όλη τη διάρκεια τής διέγερσης που δέχεται

4. φρ. α) «τονικό σύστημα»

μουσ. η τονικότητα

β) «τονική μουσική» — μουσική που βασίζεται στην τονικότητα

γ) «τονικός τονισμός» — βλ. τονισμός

δ) «τονικά σημεία» — τα σημεία τού τονισμού, οι τόνοι

ε) «τονικό ύψος» — η συχνότητα στην οποία βρίσκεται ένας ηχητικός τόνος

στ) «τονικός σπασμός»

ιατρ. σπασμός κατά τον οποίο οι μύες, ιδίως τών μελών, βρίσκονται σε κατάσταση συνεχούς σύσπασης

αρχ.

1. αυτός που μπορεί να τείνει, να τεντώσει κάτι («ὄρνιθες κατὰ πτέρυγας τονικοί», Αριστοτ.)

2. (στους Στωικούς) αυτός που προκύπτει από τον τόνο

3. αυτός που έχει τη δύναμη ή την ιδιότητα να συστέλλει, συσταλτικός («τονικὴ ἐνέργεια», Γαλ.)

4. το ουδ. ως ουσ. τὸ τονικόν

(ενν. χρῶμα) μία από τις τρεις μορφές τής χρωματικής κλίμακας.

επίρρ...

τονικῶς Α

με συστολή.